Henning Mankell do perfekcji opanował umiejętność uzależniania czytelnika od swojego głównego bohatera – Kurta Wallandera. Mimo swoich wad, które wielu mogą irytować, niezawodny detektyw z Ystad, to postać wyjątkowo charyzmatyczna i imponująca swoim analitycznym umysłem.

Kurt Wallander nie zawodzi i tym razem. Daje radę nawet w trudnej, nieznanej mu rzeczywistości łotewskiej, pogrążonej w postkomunistycznym zaduchu. Miejsce akcji, w jakim osadza postać Mankell, ma ogromne znaczenie. Czytelnicy przyzwyczajeni do szwedzkiej praworządności, mechanizmów działania policji, w drugiej z serii powieści kryminalnej Mankella, będą musieli stawić czoła zupełnie innym emocjom.

Mankell stawia Wallanderowi prawdziwe wyzwanie. Osadza go w centrum politycznego, międzynarodowego spisku. Naraża go na prawdziwe niebezpieczeństwo – policjantowi cały czas towarzyszy ogon i podsłuchy, tytułowe psy, na każdym kroku natyka się na przekupstwa i nieufność. Śledztwo musi więc toczyć się w największej konspiracji. Najmniejszy błąd może kosztować życie, nie tylko jego. Wallander bowiem na Łotwie przeżywa nie tylko jedne z  większych emocji zawodowych. Znajduje także miłość, której ochrona staje się najważniejsza.

Kryminał „Psy z Rygi” to kolejny popis budowania niesłabnącego napięcia. Akcję podsycają kolejne przeszkody, na jakie na swojej drodze natyka się główny bohater – razem z nim odczuwamy jego strach i niepokój, które są silnie eksponowane. Tak jak Wallander czujemy oddech przeciwnika na plecach. Domyślamy się zakończenia, ale tak jak detektyw nie mamy pewności czy jest ono prawdziwe. Razem z Wallanderem wpadamy w pułapkę i tak jak on odczuwamy ulgę, kiedy udaje się z niej wydostać.