Dobra wiadomość dla fanów Chucka Palahniuka. Doczekaliśmy się polskiego wydania „Niewidzialnych potworów”, aż po 11 latach od ukazania się oryginału. Ci, którzy zetknęli się wcześniej z amerykańskim pisarzem, wiedzą, czego się spodziewać. Ci, którzy sięgną po Palahniuka po raz pierwszy powinni przygotować się na prawdziwą jazdę bez trzymanki!

Dlaczego? Bo Palahniuk to prozaik nieprzewidywalny, wyłamujący się z jakichkolwiek ram literackich, który stworzył własny, specyficzny i niepowtarzalny styl. Powiedzenie o nim, że jest „pisarzem szokującym” – to za mało. Taka teza potwierdza się również w przypadku „Niewidzialnych potworów”.

Fabuła powieści, jak zawsze, dotyczy ludzi z marginesu, wynaturzonych wyrzutków nieprzystających do społeczeństwa. Tym razem poznajemy byłą modelkę, która w wyniku wypadku straciła urodę oraz towarzyszącego jej przyjaciela, transseksualistę Brandy Alexander. Oboje eksperymentują z lekami i narkotykami, które znajdują w odwiedzanych domach na sprzedaż.

„Niewidzialne potwory” to opowieść o ludziach niepotrafiących odnaleźć się w świecie, nieradzących sobie z otaczającą ich rzeczywistością. O mrocznych stronach ludzkiej natury. Palahniuk uświadamia czytelnikom, że nie możemy uciec od masek, staramy się za wszelką cenę dopasować. Ale czy rzeczywiście jest do czego? Świat według pisarza jest przeciążony kulturą masową i jej ikonami. Sterowany przez media i fałszywe wyobrażenia. Tekst Palahniuka to krytyka konsumpcjonizmu i kultu piękna. Autor z wyjątkową sobie dokładnością udowadnia, że jest świetnym obserwatorem rzeczywistości. I chociaż jego powieść to oczywiście jedno wielkie przerysowanie i karykatura ludzkich zachowań, to jest w niej dużo prawdy.