Są takie książki, wobec których nie sposób przejść obojętnie. Często wywołują one poczucie bezsilności i przygnębienia, ale nie można się od nich oderwać. Jedną z takich skłaniających do przemyśleń pozycji jest „Tańcząc na rozbitym szkle” autorstwa Ka Hancock.

Opowiada ona o Lucy Houston – zwyczajnej kobiecie, która nie chce wiązać się na stałe z żadnym mężczyzną. Jej postanowienie opiera się głównie na wiedzy o istnieniu choroby genetycznej w jej rodzinie (rak piersi), którą jest obciążona. Nie chce, aby kolejne pokolenia kobiet w jej familii chorowały i umierały z powodu dziedzicznych predyspozycji chorobowych. Niespodziewanie w życiu Lucy pojawia się tajemniczy gentleman o imieniu Mickey, który podobnie jak ona obciążony jest chorobą genetyczną (w jego przypadku – afektywną dwubiegunową). Zakochani wkrótce postanawiają zalegalizować swój związek. Małżeństwo zostaje skonsumowane i Lucy dowiaduje się o czymś, co od początku wykluczała, czyli o rosnącym w jej brzuchu dziecku. Jak poradzi sobie z opieką nad nieplanowanym potomstwem, które z obu stron zagrożone jest genetycznymi przypadłościami? Jak potoczy się ich los i czy uda im się utrzymać związek?

W swoim dziele Ka Hancock przedstawiła czytelnikom pełną ciepła i wzruszeń opowieść. Ukazani przez nią bohaterowie podejmują decyzję zgodnie z ich własnym sumieniem, mimo pojawiających się obaw czy niedoskonałości. Autorka, tworząc swoją książkę, najprawdopodobniej inspirowała się historiami swoich pacjentów, gdyż z zawodu jest pielęgniarką oraz dyplomowanym psychologiem. Inspiracja ta w połączeniu z talentem pisarskim była w przypadku Hancock strzałem w dziesiątkę.

„Tańcząc na rozbitym szkle” pokazuje, że nawet jeśli ktoś obciążony jest jakąś chorobą, to nie powinien niczego z góry zakładać czy z czegokolwiek rezygnować. Poświęcenie i łącząca dwójkę osób miłość często stanowią klucz do porozumienia, a nawet osiągnięcia pełni szczęścia.