Sama myśl o japońskiej literaturze zazwyczaj przyprawia czytelników o grymas na twarzy i nie do końca określony lęk. Powieść Murakamiego pokazuje, że te obawy nie są słuszne. Cały orientalizm jest jedynie ciekawą ozdobą i nie sprawia, że czujemy się jak zagubieni turyści wędrujący po stronicach książki. Wprost przeciwnie grzęźniemy w przygodzie z owcą odnajdując analogiczne powiązania własnej osoby z bohaterami. Autor proponuje nam psychologiczny kryminał w surrealistycznych realiach.

Główny bohater to szarak, niewyróżniający się z tłumu. Jest pracownikiem firmy reklamowej. Rzuciła go żona, zostawiając po sobie pustkę wielkości krateru po uderzeniu meteorytu oraz puste albumy z wyrwanymi, wspólnymi zdjęciami. Prawdopodobnie, jak sam zresztą twierdzi, nie jest nawet w stanie przypomnieć sobie jej imienia. Pewnego dnia szare życie mieszkańca Tokio nabiera barw za sprawą tajemniczej fotografii z owcami na pastwisku. Jedna z nich ma na grzbiecie brązową gwiazdę. Zaczyna się iście gangsterska przygoda tryskająca wieloma, nieoczekiwanymi zwrotami akcji. Bohater przemierza Japonię wraz z kobietą ze zmysłowymi uszami o właściwościach paranormalnych, by spotkać człowieka owcę.

Niewątpliwym atutem książki jest umiejętnie poprowadzona intryga cechująca się wieloma podtekstami. Murakami w swoim wyrobionym już stylu potrafi bez końca snuć opis najzwyklejszych czynności takich jak pranie, przygotowanie śniadania czy przejażdżka metrem. Cały urok polega na osobliwym i niewymuszonym poczuciu humoru. Haruki jest mistrzem w tworzeniu surrealistycznych scen. Potrafi przy użyciu samych słów naszkicować różne oblicza absurdów otaczających nas na co dzień.