Ukryty pod pseudonimem Winshluss francuski artysta Vincent Paronnaud stworzył uwspółcześnioną wersję bajki o Pinokiu. W tej historii czytelnik znajdzie wszystko to, co może ucieszyć wyrobionego a nawet znudzonego konsumenta kultury.

„Pinokio” Winshlussa to dzieło bardzo postmodernistyczne. Wszystko jest tu cytatem, kalką, puszczeniem oka. Jednak ci, którym takie zabawy niezbyt odpowiadają, nie powinni się zniechęcać. Postmodernizm tego komiksu jest pozbawiony intelektualnej kokieterii, akademickiej ciężkości. Można go czytać nawet nie tropiąć pochodzenia kolejnych zapożyczonych motywów. Po prostu jest to dzieło kompletne i cieszy wieloma aspektami – chociażby rewelacyjnym rysunkiem.

Mimo że pod palcami Winshlussa „Pinokio” zamienił się w narracje obrazoburczą i ochoczo korzystającą z mocnych akcentów, nadal jest to bajka. O ile tradycyjnie bajki były skonstruowane w oparciu o uniwersalne archetypy, wpisane w każdą psychikę lęki i nadzieje, o tyle tutaj znajdujemy te same elementy, jednak przepuszczone przez filtr popkultury. Dlatego nie jest to lektura pusta, pozbawiona znaczenia. Można wytropić w niej morały, chociaż nie są one narzucające się. A przede wszystkim, można tu odnaleźć samego siebie. Co bywa tym bardziej bolesne, iż cała wizja jest odbita w krzywym zwierciadle rozbuchanej wyobraźni Winshlussa. Komiks jest mroczny, pesymistyczny, a humor raczej czarny i cyniczny.

„Pinokio” jest adresowany do dorosłego, wyrobionego widza. Młodszy może w nim znaleźć tanią sensację, związaną chociażby z wątkami seksualnymi. Jednak nie to stanowi o wartości tego dzieła. Metalowy pajac bez uczuć chociaż kłamie, to mimowolnie opowiada prawdziwą historię o nas.