Hasło „western” budzi raczej infantylne skojarzenia – historie o kowbojach i Indianach, fascynujące dorastających chłopców. „Krwawy południk” to western, jednak w nim gatunek ten żegna się z okresem młodzieńczym i wkracza w dojrzałość. Karty książki spływają krwią i okrucieństwem. Wizja świata jest przytłaczająca i przerażająca, jednak to ona, a nie historie o Winnetou, jest obrazem autentycznym.

Akcja ma miejsce w połowie XIX wieku. Głównym bohaterem jest młody chłopak tułający się po pograniczu amerykańsko-meksykańskim. Jest to więc powieść o dorastaniu, jednak tak bolesna, jak żadna inna wcześniej. McCarthy opisuje bezwzględny świat, gdzie rządzi siła i spryt, a okrucieństwo jest sposobem na przetrwanie. Chłopiec z dzieciństwa wykonuje krok prosto w to piekło. Przyłącza się do oddziału zabijającego Indian dla nagród pieniężnych. W piekielnej scenerii skalistej pustyni ludzie są żądnymi krwi demonami. Panem infernalnego świata wydaje się być towarzyszący grupie sędzia Holden, przerażający i tajemniczy człowiek, żyjący poza dobrem i złem.

„Krwawy południk” nie jest książką dla tych, którzy lubią gotycko zawikłane fabuły. Historia jest tu prosta jak życie. W relacjach między ludźmi nie znajdziemy salonowej wieloznaczności. Motywacja, nawet gdy niejasna, ostatecznie sprowadza się do prostych wyborów, których celem jest przetrwanie. Powieść może robić przytłaczające wrażenie, ze względu na ogromną dawkę brutalności, którą autor podaje nam oszczędnym i precyzyjnym językiem. Jednak w dziele tym pełno jest piękna, często wzbudzającego trwogę. Sceną dla ludzkich rzezi jest rozległa kraina, obojętna na cierpienia, śmiertelnie niebezpieczna. Za dnia płonie jak piekielne czeluście, a nocą otwiera się na zimny i niezrozumiały bezkres rozgwieżdżonego nieba.

Mroczny obraz namalowany słowami McCarrthy’ego jest niepokojącym podsumowaniem ludzkiego życia.