Recenzja komiksu „Janosik” (Tadeusz Kwiatkowski, Jerzy Skarżyński)

Przez przypadek wpadł mi w ręce dwuzeszytowy komiks „Janosik”. Jest to reedycja wydania z 1973 roku.

W dwóch zeszytach zawarto 6 tomów stworzonych przez duet Tadeusza Kwiatkowskiego i Jerzego Skarżyńskiego. Całość jest bardzo ładnie wydana – w twardej okładce, na wysokiej jakości papierze. Co interesujące, wszystkie plansze Janosika są kolorwe, chociaż w edycji z 1973 roku część z nich była czarno-biała. Brak koloru wynikał jednak z ograniczeń, a nie z zamysłu twórców. Dopiero więc nowe wydanie z wydawnictwa Post realizuje w pełni wizję autorów.

„Janosik” był dla mnie ciekawym doświadczeniem czytelniczym. W warstwie fabularnej i narracyjnej doskonale oddaje ludowy charakter historii. Nie jest więc to nic wyrafinowanego intelektualnie, narracja nie wikła się w postmodernistyczne sztuczki, jest prosta i naiwna, w takim stopniu, iż niektóre osoby może to nawet razić.

Pod względem plastycznym komiks również dostarcza interesujących wrażeń. Rysunki Skarżyńskiego w czasach, gdy powstawały, w Polsce przez wiele osób były uznane za wyznacznik artystycznych standardów. Obecnie może nie zaskakują, ale cieszą oko. Kadrowanie jest dynamiczne, zaskakujące, układ plansz nieschematyczny, kolorystyka wyrazista i uciekająca od realizmu.

Lektura „Janosika” była dla mnie doświadczeniem raczej koneserskim. Nie przeżyłem tego komiksu osobiście i emocjonalnie. Na mojej półce spoczywa opatrzony statusem „historyczna ciekawostka”. Co więc zrozumiałe – będzie to gratka jedynie dla osób, które interesują się komiksem jako szerszym zjawiskiem.