Jakub Małecki, mimo niespełna trzydziestu lat, zadomowił się już na polskim rynku wydawniczym i posiada już własną grupę odbiorców. Zadebiutował jako autor w 2007 pisując do magazynu „Science Fiction”, a debiutancką powieść wydał w 2008 roku, była to książka pt. „Błędy”. „Dżozef” to już jego piąta powieść w dorobku.

Pozycja ta określana jest jako „realizm dresiarski” pomieszany z fantastyką. Głównym bohaterem jest Grzesio Bednar, który po napadzie rabunkowym i pobiciu trafia do szpitala. Jakby tego było kłóci się z dziewczyną, do której nie mógł zadzwonić – nie miał telefonu, ponieważ został mu on zabrany przez rabusiów. Co więcej szef czepia się go o pobitą twarz.

W szpitalu trafia do sali, w której znajduje się już trzech innych pacjentów. Jednym z nich jest przedsiębiorca o ksywie Kurz, drugi to Maruda, a trzeci najbardziej ciekawy to Staszek – typ mola książkowego, który najbardziej zafascynowany jest powieściami Josefa Conrada. Opowieści o książkach mają na Grzesia duży wpływ i zaczyna on mieć dziwne omamy i wizje. A Grześ to chłopak z warszawskiej Pragi, po szkole zawodowej, typowy dresiarz bez większych ambicji i marzeń – chłonie to, co mu Staszek opowiada jak małe dziecko.

„Dżozef” to żadna górnolotna literatura, a raczej książka na weekend, pozwalająca oderwać się trochę od rzeczywistości. Co ważne bardzo wciąga, choć trzeba uważać, by się nie pogubić. Dla miłośników fantastyki z elementami humoru propozycja w sam raz.